چه بسیارند آنان که چون دریا سخن می رانند اما زندگیشان همانند مرداب است.
(مثل من)
آدمی چیست؟
یک مشت مرض که از راه روح به جهان خارج میرسد و این امراض در آنجا دنبال طعمه می گردند...
خداحافظ همه زیبایی با غم خداحافظ
تمام هستیام، عمرم خداحافظ
خداحافظ گل نیلوفر نازم، خداحافظ
تو را با آرزوهایم رها کردم، خداحافظ
برای با تو بودن چه شبها که دعا کردم
به محض دیدن رویت فقط گفتم خداحافظ
همه شب کار دل از می سرودن بود
ولی امشب فقط دل گفت خداحافظ، خداحافظ
من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی
عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی
دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم
باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی!
حلقه بر در نتوانم زدن از دست رقیبان
این توانم که بیایم به محلت به گدایی
شمع را باید از این خانه به در بردن و کشتن
تا به همسایه نگوید که تو در خانه مایی
پرده بردار که بیگانه خود این روی نبیند
تو بزرگی و در آیینه کوچک ننمایی
عشق و درویشی و انگشت نمایی و ملامت
همه سهل است تحمل نکنم بار جدایی
روز صحرا و سماع است و لب جوی و تماشا
در همه شهر دلی ماند که نربایی؟
گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم
چه بگویم؟ که غم از دل برود چون تو بیایی
آن نه خال است و زنخدان و سر زلف پریشان
که دل اهل نظر برد که سری است خدایی
به کعبه رفتم و زآنجا هوای کوی تو کردم جمال کعبه تماشا به یاد روی تو کردم
شعار کعبه چو دیدم سیاه دست تمنا دراز جانب شعر سیاه موی تو کردم
چو حلقه در کعبه به صد نیاز گرفتم دعای حلقه گیسوی مشکبوی تو کردم
نهاده خلق حرم سوی کعبه روی عبادت من از میان همه روی دل به سوی تو کردم
مرا به هیچ نبود غیر تو کامی طواف و سعی که کردم به جست و جوی تو کردم
به موقف عرفات ایستاده خلق دعا خوان من از دعا لب خود بسته، گفتگوی تو کردم
فتاده اهل منی در پی منی و مقاصد
چو جامی از همه فارغ من آرزوی تو کردم
من روز خویش را با آفتاب روی تو که از مشرق خیال دمیده است آغاز می کنم،
من با تو می نویسم و می خوانم من با تو راه می روم و حرف می زنم و از شوق این محال:..
که دستم به دست توست،..
من جای راه رفتن پرواز می کنم!!..
آن لحظه ها که مات و مبهوت در انزوای خویش یا در میان جام خاموش می نشینم،
موسیقی نگاه تو را گوش می کنم.. گاهی میان مردم، در ازدحام شهر غیر از تو،
هر چه هست فراموش می کنم...
کاش می دیدم، چیست آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاریست...
