خویشتن خویشم
درباره خویشتن خویش اندیشیدن، وحشتناک است..
اما این تنها راه صمیمانه کار است:
اندیشیدن درباره خویشتن خویشم بدانگونه که هستم،
اندیشیدن به جنبه های زشتم،
اندیشیدن به جنبه های زیبایم،
و در شگفت شدن از آنها.
چه آغازی میتواند محکمتر و استوارتر از این باشد؟
از چه چیزی میتوانم رشد خود را آغاز کنم
جز از خویشتن خویشم؟