خواهم اي دل محو ديدارت کنم .. جلوه گاه روي دلدارت کنم ... واله اين ماه رخسارت کنم .. بسته اين زلف طرارت کنم .. در بلاي عشق دلدارت کنم ... تا شوي آواره از شهر ديار .. تا شوي بيگانه از خويش و تبار .. بگسلي زنجير عقل و اختيار .... سر به صحرا پس نهي ديوانه وار ... پاي بند طره يارت کنم ... گر (تو) خواهي از طريقت دم زني ... پاي بايد بر سر عالم زني ... ني ..که عالم از طمع بر هم زني ... چون دم از آمال دنيا کم زني .. مورد الطاف بسيارت کنم .. ساعتي در خود نگر تا کيستي ؟؟؟؟؟ از کجائي و چه جائي .. چيستي ؟؟؟ در جهان بهر چه عمري زيستي ...؟ جمع هستي را بزن بر نيستي .... از حسابت تا خبر دارت کنم .... هيچ بودي در ازل اي بي شهود ... خواستم تا هيچ را بخشم وجود ... پس جمادت ساختم اول زجود .. گر شوي خودبين ..همانستي که بود .. بر خودي خود گرفتارت کنم .. از جمادي بردمت پس در نبات .. وندر آنجا دادمت رزق و حيات .. خرمت کردم ز باد التفات .. چون ز خارستان تن يابي نجات ؟... .باز راجع سوي گلزارت کنم ....